Broń krótka – charakterystyka
Broń krótka to popularny rodzaj broni palnej używany zarówno przez wojsko, jak i cywilów. Jej lufa nie może przekraczać 300 mm, a całkowita długość – 600 mm. Jest lekka i wygodna w obsłudze, często wybierana przez początkujących strzelców. Można ją używać jedną ręką, co zwiększa mobilność. W większości przypadków wymaga uzyskania pozwolenia, które wiąże się z badaniami i testem psychologicznym.

Budowa broni krótkiej
Lufa – prowadzi pocisk, a gwintowanie poprawia celność.
Zamek – przeładowuje nabój, odpala go i usuwa łuskę.
Magazynek – przechowuje i podaje naboje (w rewolwerach rolę tę pełni bębenek).
Mechanizm spustowy – zawiera spust i kurka lub iglicę.
Rękojeść – uchwyt strzelca, często z magazynkiem w pistolecie.
Rodzaje broni krótkiej
Pistolety – samopowtarzalne lub automatyczne, z magazynkiem w rękojeści (np. Glock 17, Beretta 92).
Rewolwery – mają obrotowy bębenek na naboje (np. Colt Python, Ruger GP100).
Boczny a centralny zapłon
Boczny zapłon – uderzenie iglicy w krawędź łuski inicjuje zapłon. Tania, prosta amunicja o mniejszej mocy, np. .22 Long Rifle.
Centralny zapłon – spłonka umieszczona w denku łuski zapewnia większą niezawodność i moc, np. .45 ACP, .308 Winchester.